Joost Geldhof | Het wielerseizoen kan niet vroeg genoeg beginnen! Zo dachten drie ZTIKZ’ers er tenminste over toen ze zich voor de Strade Bianche granfondo inschreven. Dus werd er op 7 maart met nog amper fietskilometers in de benen afgereisd naar Siena voor een lang weekend fietsen door het Toscaanse heuvellandschap en stofhappen op de gravelstroken. Op zaterdag zouden de profs hun wedstrijden rijden, op zondag waren wij aan de beurt.
De reis zelf was verzorgd door de Wielerbus en met ca. 35 andere fietsfanaten reden we de donderdagavond per touringbus af naar Italië. Reistijd: 20 uur. Status bij aankomst: een zere kont voordat we überhaupt op de fiets gezeten hadden. Maar de zon scheen en de fietsbenen kriebelden, het weekend kon beginnen! Al snel zaten we op de fiets en konden we het landschap van Toscane bewonderen. De gravelstroken lagen er prachtig bij en het groene heuvellandschap was gevuld met wijnranken en iconische rijen van cipressen. De wegen brachten ons van gehucht naar gehucht, de tijd leek hier stil te staan.
De traditionele pasta van de streek is pici, handgerolde dikke pasta. Deze wordt veelal gemaakt als “pici cacio e pepe”, wat letterlijk “pasta met kaas en peper” betekent. We kwamen er helaas achter dat niet elke Italiaanse chefkok deze maaltijd in de vingers had. De eerste dag was pasta al dente eerder pasta al cemente, en werd deze ‘op smaak gebracht’ met een zodanige hoeveelheid zout dat je spontane nierschade opliep. Gelukkig was dit de uitzondering en hebben we de rest van het weekend heerlijk kunnen genieten van de Italiaanse keuken (en heeft Italië er zelfs een nieuwe pici-fan bij!).
Uiteraard hebben we de dag voor de profwedstrijd nog een korte stop bij de teambussen gemaakt om de renners de laatste tips en strategieën mee te geven die we vanuit ons eigen verkenningsrondje hadden opgedaan. We kwamen hier natuurlijk ook om onze grote fietsheld te zien, en dan hebben we het niet over Tadej Pogacar of Demi Vollering, maar Bauke Mollema! Bauke was vereerd om te horen dat één van de jongste telgen in onze ZTIKZ-familie naar hem vernoemd is.
Nog even ontstond er verwarring dat het om de familie Baars-Slagter zou gaan (zoals hieronder op de foto te zien is), maar we hebben snel duidelijk gemaakt dat hun voorkeur toch uit zal gaan naar een voetballersnaam.
Op zaterdag konden we de mannen en de vrouwen van dichtbij langs het parcours aanmoedigen, het was indrukwekkend om dit wielergeweld van dichtbij te zien. We werden beloond met de aanval van Vollering en van der Breggen op de tweede beklimming van de Pinzuto: binnen no-time hadden ze de kopgroep te pakken en werd het al snel een een-tweetje naar de finish.
Op de beklimming van de Tolfe hebben we ook de mannen temidden van de gekte van de Italiaanse wielerfans aangemoedigd. Bauke heeft ons in ieder geval gehoord; ook al bungelde hij bij de tweede beklimming achter zijn groepje aan konden we zien dat hij op onze aanmoediging net een tandje bijschakelde. Wat een klasbak!
Op zondag was het onze beurt en stonden we met 5.000 (voornamelijk Italiaanse) wielrenners aan de start in Siena. Na het startschot reden we de voor ons inmiddels bekende wegen, gravelstroken en klimmetjes op. Wat was het genieten! Het was af en toe hectisch fietsen, waar je voornamelijk op de gravelstroken de kuilen en stenen moest ontwijken, zodat je niet als één van de vele ongelukkigen aan de kant van de berm zou komen te staan om een bandje te wisselen. Maar los van wat verloren bidons zijn we er alledrie zonder problemen en materiaalpech doorheen gekomen.
Vooral de slotklim op de Via di Santa Catherina was machtig: je fietst door een haag van mensen die met vol enthousiasme je aanmoedigingen, en je de pijn van het 20%-stijgend straatje eventjes laten vergeten. En eenmaal aankomend op het iconische plein Piazzo de Campo konden we de medaille in ontvangst nemen en nagenieten van dit fietsavontuur.
De Strade Bianche is iconisch en misschien wel de mooiste granfondo die je kan rijden. We genieten nog steeds na, we kunnen hem iedereen aanraden!
