Chloë Hezemans | Hoe zou het zijn om voor het eerst sinds 2013 weer eens schaatswedstrijd te rijden? Met die vraag in het achterhoofd schreef ik me in voor de Hogerop Women Cup. Laagdrempelig, vrouwen onder elkaar een wedstrijdje rijden. Welke afstanden? Ik had eigenlijk geen idee, maar het zou wel goedkomen. Technisch was er in de tussentijd natuurlijk wel aan geslepen door Kees, bochten gaan beter dan toen… net nieuwe schaatsen, nieuw pak wat kon er misgaan? 😉
Een tikkeltje laat aangekomen bij de Jaap Edenbaan zag ik hoe lachende dames hun warming up hadden afgerond. In het glazen hok werden de schaatsen aangetrokken. Oude bekenden waarvan ik het gezicht wel kende maar de naam niet vormden gezellig geklets over vanalles en nog wat. Er waren zelfs dames met thuisbasis Enschede helemaal naar Amsterdam gereisd! Later bleek ook waarom… om de Cup weer meer naar huis te nemen. Maar voor dat het zover was, moest er eerst gereden worden natuurlijk! De omstandigheden waren voor Amsterdamse begrippen nagenoeg perfect. Weinig wind, droog en koud! De startlijst was goed gevuld, maar puilde niet uit. Een klein clubje mini’s lieten zien wat schaatsen is en toen waren de dames aan de beurt. De starter was vriendelijk en rustig, fijn voor de dames die eigenlijk nooit een wedstrijd rijden! De hulpstarters waren vriendelijk en zorgden dat iedereen op tijd klaarstond voor het eigen kwartet.
Waarom wilde ik ook alweer een wedstrijd rijden? Ik heb het meerdere malen afgevraagd. Zeker toen Marissa enigszins beteuterd meldde dat ze viel nog voor ze de eerste overstap kon doen bij de 500 meter. Ze reed hem wel uit! En zette nog niet eens zo’n slechte tijd neer als je bedenkt dat je dan weer moet opstaan en vaart moet gaan maken in de bocht. Hoe zou mijn eigen 500 meter gaan? Zou ik in de buurt kunnen komen van mijn PR? Of van de tijd die ik omwille van de startlijst had doorgegeven? Ik kreeg er bibberbenen van, de net nieuwe schaatsen die nog geen 36 uur ervoor verder waren uitgeknobbeld zaten eigenlijk nog steeds niet lekker. Was ik wel genoeg opgewarmd? Zou ik proberen te starten zoals ik dat vroeger deed of zoals Kees het me in de ochtend had voorgedaan? Waarom piepte mijn schaatsen zo? Niet goed geslepen? Bijzet niet goed? Waarom wilde ik dit ook alweer? Oh ja, op een lege ijsbaan schaatsen, goed ijs, alle ruimte, even de deur uit terwijl mijn kinderen slapen. Kom op Chloë! Je kan dit!
Na het startschot was het ploeteren en eigenlijk was er geen moment dat ik lekker in mijn slag kwam. Bij de laatste bocht vroeg ik me af wat er zou gebeuren als ik zou vallen… verkeerde gedachte. Het laatste rechte stuk was hapering op hapering en bij de finishlijn ging ik toch echt onderuit. Eerste kras op de nieuwe schaats en een deuk in mijn ego. Stond daar echt 56.98? Oei dat had ik niet verwacht. Gelukkig was daar de kleedkamer weer en alle gezellige vrouwen die mekaar een hart onder de riem staken, dank daarvoor! Er was zelfs gratis chocomel met slagroom! Hoezo wilde ik mijn prestaties van nu vergelijken met die van 12 jaar geleden? Was er niet vanalles veranderd in de tussentijd? Nog even los van leeftijd, destijds was ik net begonnen met werken, maar had ik nog veel tijd om te sporten en dat deed ik ook! Nu twee kinderen verder en van sporten komt maar weinig terecht door drukte en ziekte. Geniet gewoon van het mooie ijs en de lege baan, hield ik mezelf voor. Na de dweil nieuwe ronde en nieuwe kansen op de 1000 meter. Probeer nou maar gewoon te schaatsen.
De tijd was nog steeds confronterend, maar het gevoel was wel beter dan bij de 500. Ik had eigenlijk niet eens echt door dat mijn rit al afgelopen was halverwege het rechte stuk. Er was geen sprake van 1000 meter-kuchje, dat kuchje was er al op voorhand van een na-ijlende griep. Zou er meer inzitten? Nanda wist wel een oplossing, kom naar het clubkampioenschap! Daar heb je ook geen wedstrijdlicentie voor nodig en dan ga je gewoon je seizoensrecord verbreken! Of gewoon een tijd neerzetten, omdat het kan en je ook eens op een lege baan wil kunnen schaatsen. Ga jij meedoen?
