Door Femke
27 april was het zover: de Grote Kees Classic. Met een afstand van 200 km moest ik er toch even 2 keer nadenken of ik er wel klaar voor ben. Ik wist dat ik het kon, want vorig jaar heb ik hem voor de eerste keer gefietst, maar toen was het iets later in het seizoen. Gelukkig zag ik al snel dat we met een grote groep gingen dus dat betekent genoeg ruggen om me uit de wind te houden.
Maar ja, wat neem je mee voor ruim 8 uur op de fiets zitten? Bepakt en bezakt met heel wat sport reepjes, poeder in m’n bidon en zonnebrand was ik er klaar voor.
Om 9.00 begonnen we vanaf de Berlagebrug. Hier en daar hadden mensen nog een beetje last van de Koningsdag feesten van de dag ervoor, maar zodra we waren vertrokken met heerlijke zon en prachtig weer werd dat al snel vergeten. In kleine groepjes vertrokken we langs de Amstel. Dit was het moment om lekker te kletsen en kennis met elkaar te maken.
Na een aantal kilometer hadden we een korte stop. En als je met Kees op pad bent brengt hij je natuurlijk iets bij over een bijzondere vogel soort dat hier in de buurt leeft. Een goed moment voor het eerste reepje en voor een aantal de sanitaire stop.
Vervolgens gingen we redelijk snel door naar het huisje van Nelly waar Kees met zijn broers is opgegroeid. Daar werden we getrakteerd op heerlijke mueslibollen, krentenbollen en bananen. Ook wel eens lekker na inmiddels al 90 km en heel wat reepjes te hebben gegeten.
Na deze leuke stop gingen we door naar de Van Brienenoordbrug, wat het keerpunt is van de route. Daar had Kees alweer gezorgd voor een heerlijk tussendoortje met koekjes, snoepjes en misschien nog wel het lekkerste, chocolade. Dat ging er ook nog wel in, want ik wist het keerpunt heb je gehaald, maar dan moet je dus ook weer 100 km terug naar huis.
Op de terugweg was ik al wel wat vermoeid, maar het voordeel van in een groep fietsen is dat er genoeg gekletst wordt wat zorgt voor afleiding. Ik wist nog van vorig jaar dat er ergens een pontje in de route zat. Voor mij dus weer een fijn pauze moment om naar uit te kijken. Ik fietste naast Vivian en na ongeveer iedere brug vroegen we ons af of dit dan echt de weg was naar het pontje. Achteraf bleek dit pas na 20km te zijn geweest, maar ja, na heel wat uren op dat zadel zitten ontstaan er hier een daar wat pijntjes… bijvoorbeeld je rug en polsen.
Na het pontje hadden de mannen er zin in of juist niet meer, dat weet ik niet precies en ging het tempo iets omhoog. Aan de ene kant fijn, want dat zijn we eerder terug. Aan de andere kant waren mijn benen inmiddels een beetje moe. Gelukkig had ik niet echt keuze, want je moet ze gewoon rond blijven draaien. Waarbij ik dacht dat het pontje mijn laatste pauze moment zou zijn, hadden we nog een laatste stop tussendoor. Ik koos voor een heerlijk ijsje, want helaas hadden ze geen frietjes. Ik moet zeggen dat na zoet, zoet en zoet er zeker nog wel een zoet ijsje bij pastte.
Daarna lekker moe maar met de laatste kilometers van de 200 weggetrapt. Waarbij ik dacht maandag heb ik wel even een rustdag verdiend… kwam ik na mijn werk op weg naar huis gewoon Kees weer tegen op zijn racefiets. Hij is dan wel met pensioen, maar niet moe te krijgen. Wellicht belooft dat voor volgend jaar weer net zo een mooie Kees classic editie als dit jaar.
