Clubkampioenschappen schaatsen 2025

Kay van der Kooi | Zondagochtend 2 maart 2025, 09:30. Het zonnetje schijnt op de hoofdstad en het ijscomplex Jaap Eden ligt er schitterend bij. De lente is aanstaande. Het is windstil. Op de 400-meterbaan klapperen de schaatsjes. ‘Lange dunne mannen’ rijden er stoïcijns hun rondjes. Voornamelijk expat mama’s en papa’s drommen de ijshal in. Zo ook mijn dochter en ik.

Ah, de ijshal. Het koninkrijk van Figure Skating Amsterdam. De jeugd leert er pirouettes. Achterwaartse sprongen met halve draai. Diepe lunges met een achterwaarts gesleepte schaats. Ik vertaal, gevrijwaard als ik ben van kennis van deze sport, even naar langebaantaal. Ik voel de stille pijn van het besef dat ik als medium volwassen mens deze manoeuvres vermoedelijk met zelfs alle tijd van de wereld niet meer zal kunnen leren. Mijn dochter gaat het ijs op en ik neem plaats op de tribune. De geur van gemorst bier en de plakkerige grond onder mijn voeten verklappen: hier speelden de Tigers gisteren om een plek in de halve finale.

Maar er is niets dat hier herinnert aan het andere spektakel dat hier gisteren op de mat werd gelegd: het zeer geslaagde en buitengewoon professioneel georganiseerde gecombineerde ZTIKZ/SKITS-clubkampioenschap. Niet alleen de formele verhandelingen waren exceptioneel – Communicatie: 10. Startlijsten: 9,5. Wedstrijdleiding: 10. Omroeper en overige jurering: 10. Maar dan ook nog zulk schitterend weer organiseren! 0 graden. Windstil. PR-ijs. Traditiegetrouw zodanig gedweild dat te dicht langs de blokken rijden geen optie is. Thialf, eat your heart out.

Het deelnemersveld was – naast een paar verdwaalde Tigers fans – ook het publiek, en bij zo veel spektakel was het publiek tevens de grote winnaar. Ook deze verslaggever/trainer racete mee en zodoende is dit stuk meer een participerende observatie dan een feitenrelaas. En wat voor observatie! Competitions within a competition. Races within a race.

Bij zulke uitzonderlijke omstandigheden kon het niet anders dan dat de PR’s bij bosjes zouden sneuvelen. Maar liefst 19 van de 53 deelnemers reden een PR op de 500m en 15 van de 47 deden dat op de 1500m. Sommigen zelfs op beide afstanden, zoals Kelvin, Thijs, Tjerk, Jan, Paul H en Ferry alsmede een heel aantal anderen – mea culpa wanneer ik je vergeet te vernoemen. Het lijkt me wel een ererondje waard.

Leek Yvonne bij de eerste loting nog de gedoodverfde winnares van de 100-500m, bij ronde 3 daarvan bleek dat ze toch competitie te duchten had, ondanks welke ze alsnog zegevierde met een prachtige 13.74 (!) op de 100m – slechts 12 honderdste langzamer openend op de volle 500m. Ook Walter zegevierde met een tactische inschrijving voor de 500m-700m zodat het goud in deze categorie in het cohort H60 belandde. Bij navraag bleek Walter weinig wedstrijdritme te hebben gehad in seizoen ’24-’25, de 1:07.96 (rondje 36.5) doet toch vermoeden dat het hier valse bescheidenheid betrof. En dan was er nog de bonus 300m waar Paul H eindelijk loon naar werken kreeg (29.44). Bleek de dweilpauze niet meer dan een paar zambonis die de het ijs prepareerden, de directe matchup tussen Frank en Evert bracht de klinkklare overwinning die zo pakkend het verschil in benodigde techniek tussen langebanen en marathons illustreerde.

En dat alles op het begin van de Ramadan – we hadden dan ook gezamenlijk ruim een jaar gevast totdat het suikerfeest van de gouden schaats – de felbegeerde prijs voor de klassementsrijders van de 500m en 1500m kon worden veroverd. Sommigen zeggen dat het slechts een met goudverf beschilderde set houtjes betreft, je weet het pas als je ze vast mag houden.

Bij de heren en dames SKITS’ers waren het Rik en Brit die het studentenequivalent van deze bokaal in ontvangst mochten nemen. Met een 500m als die van Rik in de benen maakt het dramatische verval op de 1500m niet uit (34-37-40!). En Brit, die dat precies omdraaide en haar 1500m in een prachtige steady state (had denk ik ook wel een 5km kunnen zijn?) over de lijn bracht.

Zo ook bij de heren en dames van ZTIKZ. Hier maakte Lisa haar favorietenrol waar – je moet het nog maar even doen – met een prachtige 2:24 op de 1500m (wat een gat naar de competitie). Bij de heren was het als vanouds Andy. Je denkt: hij zal toch ooit eens verliezen. Het leek te kunnen. Ik noem een Wessel, een Mark, een Kelvin (mag hij de volgende editie een tegenstander?) of wellicht keizer rondjes pakken – Harm. Iemand zal toch eens de benen hebben? Toch? Toch niet. De rekenmeester laat je rijden, hij hoort zelfs de tussentijden van de anderen in zijn kwartet, rijdt op de laatste kruising naar je toe en vreet je voor de finish op. Zoals Werner Herzog zegt: “In a dance as old as time”. En het ging hard: 2:08.21 op een zaterdagavond op de Jaap. Het ijs zal er nog lang aan denken.

Rest nog te benoemen hoe belonend het voor mij als trainer is, en ongetwijfeld ook voor de andere trainers, om te zien hoe goed iedereen is gaan schaatsen en hoeveel verbetering het seizoen reeds heeft gebracht. Bijhalen, valbewegingen, overkomen, houding, timing. Een feest van discipline waarin de schaatsbeweging verandert van duwen in dansen, van steppen naar stayeren. Een snelle blik op de resultaten leert ons bovendien dat de zaterdagochtend shift hofleverancier van kampioenen en aspirant kampioenen is, je zal er maar trainen!

Ik kijk om me heen. De expat papa’s en mama’s kijken me aan met zo’n blik van: “ik heb geen idee wat het ZTIKZ/SKITS clubkampioenschap is”. Fine. Have it your way. Ik leg het nog één keer uit: Het ZTIKZ/SKITS-CK is een wedstrijd, gereden door enkele tientallen tot een kleine honderd clubgenoten, en aan het eind wint Andy van Waes.